Οι πραγματικές συνέπειες για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα
Αποτελεί πλέον κοινοτοπία η διαπίστωση ότι το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα περνάει μια παρατεταμένη ύφεση, όπως εκφράζεται με την υποχώρηση των μαζικών αγώνων.
Όσο όμως περισσότερο διαρκεί αυτή η υποχώρηση τόσο πιο πολύ προβάλλονται, από συνδικαλιστικές δυνάμεις που διατείνονται ότι ανήκουν στην ταξική πτέρυγά του, πρακτικές που την επιτείνουν, στο όνομα μάλιστα του ξεπεράσματός της.
Αν από τη μια μεριά οι συμβιβασμένες ηγεσίες, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) λειτουργούν υπονομευτικά στην ανάπτυξη των εργατικών αγώνων, από την άλλη οι δυνάμεις που αναφέρονται στο ΠΑΜΕ ή στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακολουθούν μια πολιτική που αποπροσανατολίζει από τα αναγκαία βήματα που πρέπει να γίνουν για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, υποβοηθώντας αυτή την υπονόμευση.
Τώρα, μπροστά στην παραλυτική ακινησία των συνδικαλιστικών ηγεσιών των συνομοσπονδιών (ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ), οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ με τα συνδικάτα που ελέγχουν, χωρίς επί της ουσίας να γίνουν γενικές συνελεύσεις, πήραν απόφαση για απεργιακή κινητοποίηση στις 8 Νοέμβρη, καλώντας στη συνέχεια ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να ακολουθήσουν.
Και όταν η ΑΔΕΔΥ πήρε απόφαση για πανελλαδική απεργία (στη ΓΣΕΕ ακόμη το...σκέφτονται) στις 14 Νοέμβρη, την κατήγγειλαν γιατί δεν ακολούθησε την προειλημμένη απόφαση του ΠΑΜΕ!
Από την άλλη, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήραν απόφαση, μέσα στο καλοκαίρι, για “διακλαδική απεργία από τα κάτω” στη 1 Νοέμβρη, στην οποία τελικά συμμετέχουν εφτά πρωτοβάθμια σωματεία, στα οποία έχουν παρουσία μαζί με μια σειρά αναρχοσυνδικαλιστικές δυνάμεις.
Αφού ξεκαθαρίζουν ότι “όποιος ακόμα ονειρεύεται γενικές απεργίες με αυτούς (σ.σ. ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), τους παρακαλάει ή (θαρρεί πως) τους πιέζει για πραγματικούς αγώνες ζει σε εντελώς άλλη εποχή και συσχετισμό δυνάμεων” (Μ. Ρίζος – ΠΡΙΝ), ψέγουν το ΠΑΜΕ και το ΜΕΤΑ για “άτολμη” και “απολογητική στάση”, αφού μπαίνουν στο παζάρι με τις υποταγμένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για τον καθορισμό ημερομηνίας γενικής απεργίας.
Φετιχοποιούν τα πρωτοβάθμια σωματεία, σαν να μην είναι εκεί όπου διαμορφώνονται οι συσχετισμοί που αποτυπώνονται στις ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τις συνομοσπονδίες, κατηγορώντας το ΠΑΜΕ ότι απευθύνει την πρότασή του στους “πάνω” και όχι στα πρωτοβάθμια σωματεία.
Μέσα σ’ αυτή την παράλογη κατάσταση οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα βρίσκονται σε μια κατάσταση όπου καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε τρεις απεργιακές κινητοποιήσεις, μέσα στο πρώτο 15ημερο του Νοέμβρη. Και αν η απεργία της ΑΔΕΔΥ καλύπτει το σύνολο των εργαζομένων του δημοσίου τομέα, η αφωνία της ΓΣΕΕ και οι διασπαστικές λογικές των ΠΑΜΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπονομεύουν κάθε δυνατότητα ενιαίας μαζικής απεργιακής απάντησης, στον ιδιωτικό τομέα, απέναντι στην αντεργατική κυβερνητική πολιτική.
Αντί να επικρατήσει ένα πνεύμα συντονισμού ώστε να ξεπεραστούν, όπου είναι δυνατό, τα προσκόμματα που βάζουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες στα σωματεία, να γίνουν γενικές συνελεύσεις και να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις, να γίνει αξιοποίηση της απόφασης της ΑΔΕΔΥ ώστε να πιεστεί και η ΓΣΕΕ να πάρει απόφαση για γενική απεργία σε εκείνη την ημερομηνία, επικράτησε ο μικροηγεμονισμός και οι διασπαστικές λογικές.
Οι συνεπείς ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις πρέπει να καταγγείλουν αυτές τις πρακτικές στα σωματεία και να παλέψουν σε μια τέτοια κατεύθυνση ώστε να οικοδομηθούν σταδιακά οι όροι για το ξεπέρασμα της κρίσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και σε μια πορεία να ανατραπούν οι αρνητικοί συσχετισμοί στο εσωτερικό του.
Μία συνολική απάντηση στην αντεργατική επίθεση δεν μπορεί να δοθεί αποσπασματικά και διαιρεμένα βάζοντας τεχνητά διλήμματα στους εργαζομένους, παρά μόνο μέσα από την ανάπτυξη του ενιαίου πανεργατικού αγώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου