Κάθε κοινωνική ομάδα, από ένα έθνος ως το μικρότερο χωριό, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο για να τιμά την ιστορία, τους σταθμούς, την πορεία του, τα ήθη και τα έθιμα.
Η επανάληψη, η αναπαραγωγή ηθών κι εθίμων στο πεδίο του πολιτισμού είναι ισχυρή συνεκτική δύναμη. Είναι μια «ιστορική κόλλα» που βοηθάει τη μνήμη, άρα και την κρίση να παραμένουν ζωντανές. Σε μια γιορτή αναγκαζόμαστε να στοχαστούμε και ν’ αναστοχαστούμε, να κρίνουμε και να συγκρίνουμε, να βάλουμε σε τάξη τις σκέψεις μας, να τσιγκλίσουμε τα μέσα μας. Η μνήμη είναι δύναμη, ακόμα περισσότερο όταν δεν συνδέεται μ’ ανούσιες αναμνήσεις που δεν βγάζουν συμπέρασμα, αλλά όταν είναι τροφοδότης για συμπεράσματα και «τι να κάνουμε».
Το ζώο έχει αποτυπώσει στο DNA των ενστίκτων του φωτογραφίες και βιώματα· ο άνθρωπος εγγράφει τα «γιατί». Λέμε τα παραπάνω με αφορμή την Πρωτομαγιά. Την παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης που τόσο συκοφαντήθηκε και μισήθηκε από τους ταξικούς εχθρούς και τόσο στρεβλώθηκε από τους «άσπονδους φίλους». Για τους πρώτους δεν χρειάζεται να γράφουμε· είναι γνωστοί οι ένοχοι και η αιτία που τους κινεί. Αλλά οι δεύτεροι; Ακόμα περισσότερο περισσεύει η δυσοσμία των λόγων τους και ο ζόφος των προθέσεών τους σε ό,τι αφορά στην Πρωτομαγιά.
Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 και αφού «γκριζάρισε» η Σοβιετική Ένωση βρήκαν αφορμή να μιλήσουν για τη μέρα των λουλουδιών. Τους βοήθησε και το «χίπικο κίνημα» ώστε να εκτρέψουν τη σημασία της Πρωτομαγιάς σ’ ένα ανώδυνο -για το σύστημα- πανηγυράκι. Αργότερα -τη δεκαετία του '70- όταν «καίγονταν το σύμπαν» από τη Ν.Α.Ασία (Βιετνάμ, Καμπότζη, Λάος), την Παλαιστίνη και τις φωτιές στον γ΄ κόσμο, βγήκαν να μιλήσουν για την Πρωτομαγιά όλες οι σοφές κεφαλές. Το καινούριο αντιδραστικό αφήγημα ήταν ότι πρώτον δεν πρέπει να γιορτάζουμε μόνο μια μέρα και το δεύτερο «τι σημαίνει γιορτάζω». Κι έτρεχαν οι αριστεροί, οι κομμουνιστές, οι προοδευτικοί άνθρωποι, ν’ απαντήσουν στις μεταμοντέρνες και αντιδραστικές σαχλαμάρες που έφταναν στο σημείο να χλευάζουν την Πρωτομαγιά ή το Πολυτεχνείο γιατί τάχα μαζεύονταν και οι μικροπωλητές και χαλούσαν την «κατάνυξή» τους. Ε, λοιπόν, η Πρωτομαγιά είναι γιορτή. Μνήμης και ταξικής επιθεώρησης. Γιατί όλοι εμείς που δε συμβιβαζόμαστε με τις φρικωδίες του ιμπεριαλισμού, την βαρβαρότητα του καπιταλισμού και την ταξική προδοσία των ρεφορμιστών (αναθεωρητών), προτιμάμε να τιμάμε την ατελείωτη στρατιά των εργατών που έδωσαν τον χρόνο και τη ζωή τους για «περισσότερο ουρανό». Να αναλογιζόμαστε πού θα ’μαστε σήμερα αν δεν υπήρχαν οι ταξικοί αγώνες και οι άνθρωποι που τους πραγματοποίησαν. Για να ξαναπούμε πως η εργατική τάξη στη χώρα μας και σ’ όλο τον πλανήτη είναι μια πρωτοπόρα κοινωνική δύναμη και το αντίπαλο δέος στις κάθε λογής αιματορουφήχτρες. Γιατί την Πρωτομαγιά -όπως και να το δεις- υπάρχει επιθεώρηση του στρατού της κοινωνικής ανατροπής. Των συνδικάτων, των συλλογικοτήτων, του πυρήνα των κομμουνιστών που αποτελούν το «ιερό» προχωρημένο απόσπασμα του σοσιαλιστικού στρατού. Ακόμα και αν σήμερα απέχουμε αρκετά από μία ιδεατή εικόνα όπου χιλιάδες εργαζομένων, ανέργων, μεταναστών και προσφύγων ενώνονται σ’ ένα μακρύ ποτάμι που υψώνει τα μάτια του κοιτάζοντας με αφοβιά τον ταξικό του αντίπαλο. Ακόμα κι αν απέχουμε αρκετά από το να αποτελεί η Πρωτομαγιά «την αρχή και το τέλος» μιας αλυσίδας γεγονότων που να γεμίζουν με αυτοπεποίθηση τον εργατικό κόσμο και να ζωγραφίσουν το σπάσιμο των αλυσίδων που δένουν τους λαούς, τα έθνη και την εργατική τάξη. Αλλά καμία μικρή ή μεγάλη κοινωνική ομάδα δεν απελευθερώθηκε παραχωρώντας στους εχθρούς της τις σημαίες της. Να γιατί βρισκόμαστε στους δρόμους «ορθοστατούντες» και «ορθοβαδίζοντες». Είναι γιατί έχουμε καταλήξει πως αντί για ένα απλωμένο χέρι που επαιτεί, προκρίνουμε μια υψωμένη γροθιά που απαιτεί. Ζήτω η εργατική Πρωτομαγιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου