Στο Προεδρείο του 1ου Συνεδρίου, Από αριστερά: Γκούσταβ Κλίνγκερ, Ούγκο Έμπερλαϊν, Β.Ι. Λένιν, Φριτς Πλάτεν.Το 1ο Συνέδριό της συνήλθε 2- 6 Μάρτη 1919 στη Μόσχα
Το θέμα της δημιουργίας μιας νέας, προλεταριακής Διεθνούς, απαλλαγμένης απ’ τον οππορτουνισμό, ο Λένιν το έθεσε στις θέσεις “τα καθήκοντα της επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας στον ευρωπαϊκό πόλεμο” και στο μανιφέστο “Ο πόλεμος και η ρωσική σοσιαλδημοκρατία”, που γράφτηκαν τον Αύγουστο – Σεπτέμβριο του 1914. Στα χρόνια του πρώτου ιμπεριαλιστικού πολέμου ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι ανέπτυξαν μεγάλη δράση για τη συσπείρωση των αριστερών, των πραγματικά επαναστατικών δυνάμεων μέσα στο διεθνές εργατικό κίνημα. Σημαντικό ρόλο στον αγώνα για την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς διαδραμάτισαν τα επαναστατικά στοιχεία της αριστεράς του Τσίμερβαλντ.
Η Μεγάλη Οκτωβριανή σοσιαλιστική επανάσταση και η ορμητική άνοδος του επαναστατικού κινήματος σε πολλές χώρες, κάτω από την άμεση επίδρασή της, δημιούργησαν ευνοϊκούς όρους ώστε να ληφθούν πρακτικά μέτρα για την ίδρυση της Γ’, της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Στις 24 του Γενάρη 1918 συνήλθε στην Πετρούπολη σύσκεψη των αριστερών σοσιαλιστών με θέμα την προετοιμασία συνδιάσκεψης για την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Στη σύσκεψη εκλέχτηκε γραφείο για την προπαρασκευή της συνδιάσκεψης.
Στα τέλη του Δεκέμβρη του 1918 ο Β. Ι. Λένιν χάραξε τα συγκεκριμένα μέτρα σύγκλησης της διεθνούς συνδιάσκεψης για την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Τόνισε ότι σαν βάση της πλατφόρμας της Γ’ Διεθνούς “μπορεί να ληφθεί η θεωρία και η πρακτική του μπολσεβικισμού” και το πρόγραμμα της γερμανικής “Ένωσης Σπάρτακος”.
Με την άμεση συμμετοχή του Λένιν καταρτίστηκε το σχέδιο για το κάλεσμα “Προς το πρώτο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς”, το οποίο παρουσίασε ο Λένιν το Γενάρη του 1919 στη σύσκεψη εκπροσώπων σειράς κομμουνιστικών κομμάτων και αριστερών σοσιαλιστικών ομάδων που είχε συγκληθεί για το θέμα της ίδρυσης της Γ’, Κομμουνιστικής Διεθνούς. Μετά τη συζήτηση του σχεδίου, το κάλεσμα έγινε δεκτό και το απηύθυναν η ΚΕ του ΡΚΚ(μπ), τα γραφεία εξωτερικού του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος της Πολωνίας, του Ουγγρικού Κομμουνιστικού Κόμματος, του Κομμουνιστικού Κόμματος της γερμανόφωνης Αυστρίας, του ρωσικού γραφείου της ΚΕ του Λεττονικού Κομμουνιστικού Κόμματος, της ΚΕ του Φιλανδικού Κομμουνιστικού Κόμματος , της Εκτελεστικής Επιτροπής της Βαλκανικής Επαναστατικής Σοσιαλδημοκρατικής Ομοσπονδίας και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Αμερικής.
Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα αυτό, στα τέλη του Φλεβάρη έφθασαν στη Μόσχα αντιπρόσωποι από πολλές χώρες. Την 1η του Μάρτη συνήλθε με την καθοδήγηση του Λένιν μια προκαταρκτική σύσκεψη για την ημερήσια διάταξη του επικείμενου συνεδρίου.
Στις 2 του Μάρτη 1919 άρχισε η διεθνής κομμουνιστική συνδιάσκεψη. Στις εργασίες της έλαβον μέρος 52 αντιπρόσωποι (Β. Ι. Λένιν, Β. Β. Βορόφσκι, Γκ. Β. Τσιτσέριν, Γκ. Έμπερλάιν, (Μ. Άλμπερτ), Ο. Β. Κουούσινεν, Φ. Πλάττεν, Μπ. Ράινσταϊν, Σ. Ρούτγκερς, Ι.Σ. Ούνσλιχτ (Γιουρόφσκι), Γ. Σιρόλα, Ν. Α. Σκρίπνικ, Σ. Ι. Χόπνερ, Κ. Στάινγκαρντ (Ι. Γκρούμπερ), Ι. Φάινμπεργκ, Ζ. Σαντούλ κ.ά.), απ’ τους οποίους 34 με θετική ψήφο και 18 με συμβουλευτική. Αντιπροσωπεύθηκαν τα ακόλουθα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα, ομάδες και οργανώσεις : Κομμουνιστικά κόμματα της Ρωσίας, Γερμανίας, γερμανόφωνης Αυστρίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας, Φιλανδίας, Ουκρανίας, Λεττονίας, Λιθουανίας και Λευκορωσίας, Εσθονίας, Αρμενίας, γερμανικής περιοχής του Βόλγα, το αριστερό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Σουηδίας, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Νορβηγίας, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (αντιπολίτευση) Ελβετίας, η Βαλκανική Επαναστατική Σοσιαλδημοκρατική Ομοσπονδία, η ενιαία ομάδα των ανατολικών λαών της Ρωσίας, η γαλλική αριστερή πτέρυγα του Τσίμερβαλντ, οι κομμουνιστικές ομάδες της Τσεχίας, Βουλγαρίας, Γιουγκοσλαβίας, Αγγλίας, Γαλλίας και Ελβετίας, η σοσιαλδημοκρατική ομάδα της Ολλανδίας, ο αμερικάνικος σύνδεσμος σοσιαλιστικής προπαγάνδας, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Αμερικής, το Κινέζικο Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, η Εργατική Ένωση της Κορέας, τα τμήματα του Κεντρικού Γραφείου των ανατολικών λαών Τουρκμενιστάν, Τουρκίας, Γεωργίας, Αζερμπαϊτζάν, το περσικό τμήμα του Κεντρικού Γραφείου ανατολικών λαών και η Επιτροπή του Τσίμερβαλντ.
Στην πρώτη συνεδρίαση αποφασίστηκε το συνέδριο “να συνεδριάζει σαν διεθνής κομμουνιστική συνδιάσκεψη” και ψηφίστηκε η ακόλουθη ημερήσια διάταξη: 1) Συγκρότηση, 2) Εισηγήσεις, 3) Πλατφόρμα της διεθνούς κομμουνιστικής συνδιάσκεψης, 4) αστική δημοκρατία και δικτατορία του προλεταριάτου, 5) η συνδιάσκεψη της Βέρνης, και οι σχέσεις με τα σοσιαλιστικά ρεύματα, 6) η διεθνής κατάσταση και η πολιτική της Αντάντ, 7) Μανιφέστο, 8) η λευκή τρομοκρατία, 9) εκλογή Γραφείου και διάφορα οργανωτικά θέματα.
Κεντρικό σημείο των εργασιών της συνδιάσκεψης ήταν οι θέσεις και η εισήγηση του Λένιν για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου. Η συνδιάσκεψη έκφρασε ομόφωνα την αλληλεγγύη της προς τις θέσεις του Λένιν και αποφάσισε να διαβιβαστούν στο Γραφείο προκειμένου να εκλαϊκευθούν πλατιά στις διάφορες χώρες. Η συνδιάσκεψη υιοθέτησε επίσης συμπληρωματική απόφαση πάνω στις θέσεις, που πρότεινε ο Λένιν.
Στις 4 του Μάρτη, όταν υιοθετήθηκαν οι θέσεις και η απόφαση πάνω στην εισήγηση του Β. Ι. Λένιν, με τον ερχομό νέων αντιπροσώπων στη Μόσχα ξανατέθηκε το θέμα της ίδρυσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Με πρόταση των αντιπροσώπων του Κομμουνιστικού Κόμματος της γερμανόφωνης Αυστρίας, του Αριστερού Σοσιαλιστικού Κόμματος της Σουηδίας, της Βαλκανικής Επαναστατικής Σοσιαλδημοκρατικής Ομοσπονδίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουγγαρίας η συνδιάσκεψη πήρε απόφαση “να συγκροτηθεί σαν Γ’ Διεθνής και να ονομάζεται Κομμουνιστική Διεθνής”. Την ίδια μέρα πάρθηκε ομόφωνα η απόφαση να θεωρείται διαλυμένη η Ένωση του Τσίμερβαλντ. Στις 4 του Μάρτη ψηφίστηκε επίσης η πλατφόρμα της Κομιντέρν, που σε κύριες θέσεις της συνοψίζονται στα εξής: 1) η αντικατάσταση του καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος από το κομμουνιστικό είναι αναπόφευκτη, 2) ο επαναστατικός αγώνας του προλεταριάτου για το γκρέμισμα των αστικών κυβερνήσεων είναι απαραίτητος, 3) εξάλειψη του αστικού κράτους και αντικατάστασή του από κράτος νέου τύπου, το κράτος του προλεταριάτου, του τύπου των Σοβιέτ, που θα διασφαλίσει τη μετάβαση στην κομμουνιστική κοινωνία.
Ανάμεσα στα επίσημα κείμενα του συνεδρίου είχε σπουδαία σημασία το Μανιφέστο προς τους προλετάριους όλου του κόσμου, στο οποίο αναφερόταν ότι η Κομμουνιστική Διεθνής είναι η κληρονόμος των ιδεών του Μαρξ και του Ένγκελς, όπως εκφράστηκαν στο “Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος”. Το Συνέδριο κάλεσε τους εργάτες όλων των χωρών να υποστηρίζουν τη Σοβιετική Ρωσία, απαίτησε να σταματήσει η ανάμιξη της Αντάντ στα εσωτερικά της Δημοκρατίας των Σοβιέτ, να αποχωρήσουν οι στρατοί της επέμβασης από το έδαφος της Ρωσίας, να αναγνωρισθεί το κράτος των Σοβιέτ, να αρθεί ο οικονομικός αποκλεισμός και να αποκατασταθούν οι εμπορικές σχέσεις.
Στην απόφαση “Για τις σχέσεις με τα “σοσιαλιστικά “ρεύματα και τη συνδιάσκεψη της Βέρνης” το συνέδριο καταδίκασε τις προσπάθειες να ανασυσταθεί η Β’ Διεθνής, “που αποτελεί απλώς όργανο στα χέρια της αστικής τάξης” και διακήρυξε ότι το επαναστατικό προλεταριάτο δεν έχει καμιά σχέση με τη συνδιάσκεψη αυτή.
Η ίδρυση της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς έπαιξε τεράστιο ρόλο στο να ξεσκεπασθεί ο οππορτουνισμός στο διεθνές κίνημα, να αποκατασταθούν οι δεσμοί μεταξύ των εργαζομένων των διαφόρων χωρών, να ιδρυθούν και να δυναμώσουν τα κομμουνιστικά κόμματα.
Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα αυτό, στα τέλη του Φλεβάρη έφθασαν στη Μόσχα αντιπρόσωποι από πολλές χώρες. Την 1η του Μάρτη συνήλθε με την καθοδήγηση του Λένιν μια προκαταρκτική σύσκεψη για την ημερήσια διάταξη του επικείμενου συνεδρίου.
Στις 2 του Μάρτη 1919 άρχισε η διεθνής κομμουνιστική συνδιάσκεψη. Στις εργασίες της έλαβον μέρος 52 αντιπρόσωποι (Β. Ι. Λένιν, Β. Β. Βορόφσκι, Γκ. Β. Τσιτσέριν, Γκ. Έμπερλάιν, (Μ. Άλμπερτ), Ο. Β. Κουούσινεν, Φ. Πλάττεν, Μπ. Ράινσταϊν, Σ. Ρούτγκερς, Ι.Σ. Ούνσλιχτ (Γιουρόφσκι), Γ. Σιρόλα, Ν. Α. Σκρίπνικ, Σ. Ι. Χόπνερ, Κ. Στάινγκαρντ (Ι. Γκρούμπερ), Ι. Φάινμπεργκ, Ζ. Σαντούλ κ.ά.), απ’ τους οποίους 34 με θετική ψήφο και 18 με συμβουλευτική. Αντιπροσωπεύθηκαν τα ακόλουθα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα, ομάδες και οργανώσεις : Κομμουνιστικά κόμματα της Ρωσίας, Γερμανίας, γερμανόφωνης Αυστρίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας, Φιλανδίας, Ουκρανίας, Λεττονίας, Λιθουανίας και Λευκορωσίας, Εσθονίας, Αρμενίας, γερμανικής περιοχής του Βόλγα, το αριστερό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Σουηδίας, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Νορβηγίας, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (αντιπολίτευση) Ελβετίας, η Βαλκανική Επαναστατική Σοσιαλδημοκρατική Ομοσπονδία, η ενιαία ομάδα των ανατολικών λαών της Ρωσίας, η γαλλική αριστερή πτέρυγα του Τσίμερβαλντ, οι κομμουνιστικές ομάδες της Τσεχίας, Βουλγαρίας, Γιουγκοσλαβίας, Αγγλίας, Γαλλίας και Ελβετίας, η σοσιαλδημοκρατική ομάδα της Ολλανδίας, ο αμερικάνικος σύνδεσμος σοσιαλιστικής προπαγάνδας, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Αμερικής, το Κινέζικο Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, η Εργατική Ένωση της Κορέας, τα τμήματα του Κεντρικού Γραφείου των ανατολικών λαών Τουρκμενιστάν, Τουρκίας, Γεωργίας, Αζερμπαϊτζάν, το περσικό τμήμα του Κεντρικού Γραφείου ανατολικών λαών και η Επιτροπή του Τσίμερβαλντ.
Στην πρώτη συνεδρίαση αποφασίστηκε το συνέδριο “να συνεδριάζει σαν διεθνής κομμουνιστική συνδιάσκεψη” και ψηφίστηκε η ακόλουθη ημερήσια διάταξη: 1) Συγκρότηση, 2) Εισηγήσεις, 3) Πλατφόρμα της διεθνούς κομμουνιστικής συνδιάσκεψης, 4) αστική δημοκρατία και δικτατορία του προλεταριάτου, 5) η συνδιάσκεψη της Βέρνης, και οι σχέσεις με τα σοσιαλιστικά ρεύματα, 6) η διεθνής κατάσταση και η πολιτική της Αντάντ, 7) Μανιφέστο, 8) η λευκή τρομοκρατία, 9) εκλογή Γραφείου και διάφορα οργανωτικά θέματα.
Κεντρικό σημείο των εργασιών της συνδιάσκεψης ήταν οι θέσεις και η εισήγηση του Λένιν για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου. Η συνδιάσκεψη έκφρασε ομόφωνα την αλληλεγγύη της προς τις θέσεις του Λένιν και αποφάσισε να διαβιβαστούν στο Γραφείο προκειμένου να εκλαϊκευθούν πλατιά στις διάφορες χώρες. Η συνδιάσκεψη υιοθέτησε επίσης συμπληρωματική απόφαση πάνω στις θέσεις, που πρότεινε ο Λένιν.
Στις 4 του Μάρτη, όταν υιοθετήθηκαν οι θέσεις και η απόφαση πάνω στην εισήγηση του Β. Ι. Λένιν, με τον ερχομό νέων αντιπροσώπων στη Μόσχα ξανατέθηκε το θέμα της ίδρυσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Με πρόταση των αντιπροσώπων του Κομμουνιστικού Κόμματος της γερμανόφωνης Αυστρίας, του Αριστερού Σοσιαλιστικού Κόμματος της Σουηδίας, της Βαλκανικής Επαναστατικής Σοσιαλδημοκρατικής Ομοσπονδίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουγγαρίας η συνδιάσκεψη πήρε απόφαση “να συγκροτηθεί σαν Γ’ Διεθνής και να ονομάζεται Κομμουνιστική Διεθνής”. Την ίδια μέρα πάρθηκε ομόφωνα η απόφαση να θεωρείται διαλυμένη η Ένωση του Τσίμερβαλντ. Στις 4 του Μάρτη ψηφίστηκε επίσης η πλατφόρμα της Κομιντέρν, που σε κύριες θέσεις της συνοψίζονται στα εξής: 1) η αντικατάσταση του καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος από το κομμουνιστικό είναι αναπόφευκτη, 2) ο επαναστατικός αγώνας του προλεταριάτου για το γκρέμισμα των αστικών κυβερνήσεων είναι απαραίτητος, 3) εξάλειψη του αστικού κράτους και αντικατάστασή του από κράτος νέου τύπου, το κράτος του προλεταριάτου, του τύπου των Σοβιέτ, που θα διασφαλίσει τη μετάβαση στην κομμουνιστική κοινωνία.
Ανάμεσα στα επίσημα κείμενα του συνεδρίου είχε σπουδαία σημασία το Μανιφέστο προς τους προλετάριους όλου του κόσμου, στο οποίο αναφερόταν ότι η Κομμουνιστική Διεθνής είναι η κληρονόμος των ιδεών του Μαρξ και του Ένγκελς, όπως εκφράστηκαν στο “Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος”. Το Συνέδριο κάλεσε τους εργάτες όλων των χωρών να υποστηρίζουν τη Σοβιετική Ρωσία, απαίτησε να σταματήσει η ανάμιξη της Αντάντ στα εσωτερικά της Δημοκρατίας των Σοβιέτ, να αποχωρήσουν οι στρατοί της επέμβασης από το έδαφος της Ρωσίας, να αναγνωρισθεί το κράτος των Σοβιέτ, να αρθεί ο οικονομικός αποκλεισμός και να αποκατασταθούν οι εμπορικές σχέσεις.
Στην απόφαση “Για τις σχέσεις με τα “σοσιαλιστικά “ρεύματα και τη συνδιάσκεψη της Βέρνης” το συνέδριο καταδίκασε τις προσπάθειες να ανασυσταθεί η Β’ Διεθνής, “που αποτελεί απλώς όργανο στα χέρια της αστικής τάξης” και διακήρυξε ότι το επαναστατικό προλεταριάτο δεν έχει καμιά σχέση με τη συνδιάσκεψη αυτή.
Η ίδρυση της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς έπαιξε τεράστιο ρόλο στο να ξεσκεπασθεί ο οππορτουνισμός στο διεθνές κίνημα, να αποκατασταθούν οι δεσμοί μεταξύ των εργαζομένων των διαφόρων χωρών, να ιδρυθούν και να δυναμώσουν τα κομμουνιστικά κόμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου