Το ΚΚΕ για το ζήτημα της Παλαιστίνης: Συνεργασίες έξω από αρχές στο κοινοβούλιο – Περιχαράκωση και απομαζικοποίηση στις διαδηλώσεις

 Σε άρθρα του στο «Ριζοσπάστη», το ΚΚΕ καταγγέλλει το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ για τη διαχρονική τους στάση απέναντι στο Ισραήλ. Για τη στάση αυτών των κομμάτων, που, έχοντας κυβερνητικό ρόλο τα προηγούμενα χρόνια, ενίσχυσαν τις σχέσεις της χώρας μας με το αιματοβαμμένο καθεστώς του Ισραήλ, θάβοντας παράλληλα τα δίκαια αιτήματα και τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.

Και πράγματι, έτσι είναι και αυτή ήταν η στάση τους, τόσο της κυβέρνησης Παπανδρέου, που έθεσε τις βάσεις του αμερικανόπνευστου άξονα Ισραήλ-Ελλάδας-Κύπρου, γυρίζοντας την πλάτη στον αραβικό κόσμο και στους Παλαιστίνιους, όσο και του Τσίπρα που ενίσχυε τις σχέσεις της χώρας μας με το Ισραήλ. Όταν χαριεντιζόταν με τον Νενατανιάχου και τον αποκαλούσε χαϊδευτικά «Μπίμπι» και όταν παράλληλα αρνήθηκε να προχωρήσει στην αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους, όπως έχουν κάνει μια σειρά από κράτη της Ευρώπης και του κόσμου.

Την αμερικανική καθοδήγηση, που βρίσκεται πίσω από όλη αυτήν την πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων στην εξωτερική πολιτική της χώρας μας, την αρνείται βέβαια το ΚΚΕ, καθώς αναγνωρίζει ανεξάρτητη την πολιτική της χώρας μας· αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.

Το άλλο όμως ζήτημα είναι ότι, ενώ το ΚΚΕ καταγγέλλει τα κόμματα αυτά για τη φιλοϊσραηλινή στάση τους, έσπευσε στη Βουλή να τους προτείνει κοινό κείμενο αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και πραγματικά ανταποκρίθηκαν ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά και η Κωνσταντοπούλου. Έρχεται το ΚΚΕ, δηλαδή, να προσφέρει σανίδα σωτηρίας στα κόμματα αυτά, στους υπουργούς και τους παράγοντες που έσφιγγαν τα χέρια των εγκληματιών πολέμου του Ισραήλ, που συνυπέγραψαν συμφωνίες με το κράτος-δολοφόνο, να ξεπλύνουν τις ευθύνες τους και να εμφανιστούν τώρα ως αλληλέγγυοι στον Παλαιστινιακό λαό.

Πριν καν προλάβει να δημοσιευθεί το κοινό κείμενο, ο Ζαχαριάδης, πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιος δήμαρχος Αθηνών, έσπευσε να ξεκαθαρίσει για το κόμμα του και το πώς βλέπει την εξωτερική πολιτική και τη σχέση με το Ισραήλ, «… που έχει βάθος χρόνου και βάθος περιεχομένου, και δεν πρέπει να την ακυρώσουμε».

Η πρόταση του ΚΚΕ δεν περιορίστηκε, ωστόσο, μόνο στις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας που στηρίζουν την πολιτική του Ισραήλ στη χώρα μας και στην Ευρώπη, αλλά και στα ακροδεξιά δεκανίκια του αστικού συστήματος και της φιλοϊσραηλινής του πολιτικής, όπως η Ελληνική Λύση και η Νίκη!

Την ίδια στιγμή που το ΚΚΕ έρχεται στα πλαίσια της Βουλής με μια πολιτική συνεργασίας χωρίς αρχές, στο πραγματικό ζητούμενο που είναι η κινητοποίηση του λαού για την Παλαιστίνη, αρνείται πεισματικά κάθε μορφή συνεργασίας και συμπόρευσης με οποιονδήποτε. Με τη γνωστή πολιτική της διάσπασης, έχει αρνηθεί τη συμμετοχή σε κάθε κάλεσμα που δεν είναι δικό του, αρνείται ακόμη και τα καλέσματα των παλαιστινιακών οργανώσεων και επιδίδεται στις γνωστές κομματικές ή παραταξιακές συγκεντρώσεις, υπονομεύοντας συστηματικά τη μαζικοποίηση της έμπρακτης αλληλεγγύης και στήριξης του Παλαιστινιακού λαού.

Όσο και αν κομπάζει το ΚΚΕ για την αμέριστη στήριξη δήθεν στον παλαιστινιακό αγώνα, η πραγματικότητα είναι πως από την πρώτη μέρα που ξέσπασε η πολιτική της ισραηλινής βαρβαρότητας και της ηρωικής αντίστασης των Παλαιστινίων, το ΚΚΕ έθεσε σε πρώτη προτεραιότητα τις εκλογές, το φεστιβάλ και τις κομματικές του επιδιώξεις και μετά τη στήριξη στην Παλαιστίνη και πάντα με τους όρους της στενής κομματικής περιχαράκωσης, έξω και μακριά από την πάλη για μια μαζική κινητοποίηση του λαού, που στη μεγάλη του πλειοψηφία συγκινείται από το δράμα και τον αγώνα των Παλαιστινίων.

Ακόμη και όταν πριν ένα χρόνο ξέσπασε στην Αμερική και στην Ευρώπη το μεγάλο κίνημα των φοιτητικών καταλήψεων, οι δυνάμεις του ΚΚΕ αρκέστηκαν σε μια συναυλία όλο κι όλο, για να μην διαταραχτεί η πορεία προς τις φοιτητικές κάλπες και η ευκαιρία για τους πανηγυρισμούς της πρωτιάς.

Είναι βαρύτατες οι ευθύνες της ηγεσίας του ΚΚΕ, που στη χώρα μας, στις κρίσιμες αυτές στιγμές, δεν εκδηλώθηκε ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό αντίστοιχο με τις πραγματικές λαϊκές διαθέσεις.

Το κοινό κείμενο που πρότεινε και συνυπέγραψε το ΚΚΕ με άλλες πολιτικές δυνάμεις της Βουλής καταλήγει στο αίτημα της πρόσκλησης του Μαχμούντ Αμπάς, για να «ενημερώσει για την κατάσταση στη Γάζα και στην Παλαιστίνη». Προτείνει το ΚΚΕ να καλέσει τον ξεδοντιασμένο αυτόν ηγέτη, υπέρμαχο της πιο συμβιβαστικής πολιτικής, που στην κρίσιμη αυτή ώρα όχι μόνο δεν εκφράζει την αγωνιστική ενότητα του Παλαιστινιακού λαού, αλλά την υποσκάπτει, στρέφοντας τα πυρά του απέναντι στη Χαμάς και τις δυνάμεις της Παλαιστινιακής αντίστασης, και έχει μετατραπεί σε υποχείριο των αμερικανικών και ισραηλινών επιδιώξεων.

Η πολιτική στάση του ΚΚΕ στο Παλαιστινιακό και τα ανοίγματα των συνεργασιών στη Βουλή, όσο και να φαίνονται ασυνήθιστα για την πολιτική του, έχουν το βαθύτερο σκεπτικό τους, που δεν είναι άλλο από τη συνέχιση μιας καιροσκοπικής πολιτικής ανοιγμάτων προς κάθε κατεύθυνση, με στόχο την εκλογική του ενίσχυση.

Ιδιαίτερα τώρα που οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης διαγκωνίζονται η κάθε μια με τη δική της καιροσκοπική τακτική για τη θέση του δεύτερου κόμματος. Αυτό είναι το πραγματικό επίδικο για το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ και την Κωνσταντοπούλου και από κοντά και για την ηγεσία του ΚΚΕ. Ακόμη περισσότερο μεταξύ των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και βασικά απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ που τα ποσοστά του στα γκάλοπ κινούνται σε πολύ χαμηλά επίπεδα και το ΚΚΕ βλέπει την ευκαιρία να βρεθεί εκλογικά από πάνω.

Εκεί αποσκοπούν για την ηγεσία του ΚΚΕ τα πλατιά ανοίγματα στη βουλή, όπως εκεί αποσκοπεί και η συναυλία στο Καλλιμάρμαρο για το Θεοδωράκη, που για το ΚΚΕ παίρνει χαρακτηριστικά μεγάλης προεκλογικής συγκέντρωσης.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος

e-prologos.gr