Δεκαπενθήμερο:"να φοβάσαι τους Δαναούς ακόμα κι όταν σου φέρνουν δώρα"

Την 21η Αυγούστου 2018 ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας «οδηγεί» τη χώρα έξω απ’ το μνημόνιο. Επειδή δεν υπήρξε, ούτε πρόκειται να υπάρξει καμία απροκατάληπτη και αντικειμενική ιστορία για να σημειώσει τα γεγονότα, καλό θα είναι να τα επεξεργαζόμαστε και να τα ερμηνεύουμε αλλιώς θα τα κάνουν αγνώριστα οι… μνηστήρες της εξουσίας. Για να συνοψίσουμε λοιπόν όσο γίνεται δικαιότερα και ακριβέστερα:

-Όλα τα κόμματα εξουσίας (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ) ψήφισαν και εφάρμοσαν σε αλλεπάλληλες συμμαχίες-συμπράξεις και αλισβερίσια τα προγράμματα της μνημονιακής λιτότητας. Η σημερινή «κενταυρομαχία» αφορά στις πολυθρόνες της κυβερνητικής εξουσίας.

-Όλα τα κόμματα (και αυτά που δεν πρόλαβαν να συγκυβερνήσουν, όπως το Ποτάμι και η ¨Ένωση Κεντρώων) έχουν στο πρόγραμμά τους την αφοσίωση στην ΕΕ και την υποταγή στο ΝΑΤΟ, με ό,τι συνεπάγεται για το λαό μας και τους γειτονικούς λαούς.

-Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμα, Σαμαρά-Βενιζέλου, Τσίπρα-Καμμένου βρίσκονται σε μία γραμμική (με εξηγήσιμες διαφοροποιήσεις) παράθεση, με όλο το πλέγμα υποτέλειας στον ιμπεριαλισμό και το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο.

-Οι διεθνείς σχέσεις των κυβερνήσεων (ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσία, Τουρκία, Ισραήλ) κινήθηκαν πάντα στη σκιά του ιμπεριαλισμού και στην προσπάθεια ν’ αρπάξουν για τα ντόπια αφεντικά.

-Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έθιξε ούτε τις… λεπτομέρειες των υφιστάμενων σχέσεων αναφορικά με τη θέση της χώρας μας, την οργάνωση του λαϊκού παράγοντα, τη σχέση λαού/εξουσίας. Τα διάφορα «πρόσημα» που ακούγονται είναι για κατανάλωση του κομματικού ακροατηρίου.

-Η περίφημη «συνέχεια του κράτους» που διατυμπανίζουν οι νέοι σκαπανείς της εξουσίας αποδείχνει του λόγου το αληθές. Βρίσκονται στην απέναντι όχθη και απλώς αλλάζουν ρόλους κυβέρνησης-αντιπολίτευσης.

-Η ηγεσία του ΚΚΕ κρατάει τη ρεβιζιονιστική στροφή μακρυά από το παραπάνω αλισβερίσι. Μόνο που είναι υπεύθυνη για την περίοδο συγκυβέρνησης με τη Δεξιά (Ζολώτας, Τζαννετάκης 1989), για την υπονόμευση του λαϊκού αγώνα στο όνομα της καθαρότητας και για τόσα αμαρτήματα όσα η άμμος της θάλασσας.

Είναι αλήθεια λοιπόν ότι οι Ευρωπαίοι επίτροποι θα ’ρχονται αραιότερα, θα ’ναι πιο διακριτικοί και ότι ο γονατισμένος λαός θα μπορεί ν’ αναζητά διέξοδο στ’ αποκαΐδια οκτώ χρόνων που άφησαν το χρέος στο ίδιο σημείο, έφεραν την ανεργία στο 20% και έδιωξαν πάνω από μισό εκατομμύριο παραγωγικά χέρια και μυαλά στο εξωτερικό. Διότι το πρόβλημα με τα μνημόνια είναι το ίδιο με κάθε ανθρώπινο γεγονός. Ποια είναι η κατάσταση του λαϊκού παράγοντα, η οργάνωση, η απαντοχή, ο βηματισμός ή η έμπνευσή του, υπάρχουν ή τα πήραν οι … στατιστικές της εξουσίας; Από αυτή την άποψη, «ούτε κλαίμε ούτε γελάμε», αλλά οργανώνουμε καλύτερα την επόμενη μέρα. Θυμόμαστε τους ακόλουθους του ΣΥΡΙΖΑ πριν την κυβέρνηση και δε μας επιτρέπεται ν’ αγνοήσουμε τον νεοφιλελεύθερο συρφετό που καραδοκεί στη γωνία. Το λαϊκό κίνημα έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον εδραιωμένο -εκλογικά- φασισμό και ανοιχτές πληγές με τον εξηντάχρονο ρεβιζιονισμό που πήρε την επαναστατική καρδιά του ΚΚΕ για να την κάνει κάλπη και συμφιλίωση με το σύστημα.

Ασφαλώς «αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα», μόνο που για να μην είναι ίδια με τη χθεσινή θα πρέπει να κουβαλήσουμε όλα τα εργαλεία μας, που τα λένε ανάλυση και σύνθεση, κριτική, αυτοκριτική και οργάνωση όλων των προσπαθειών μας, ώστε το δίκιο γίνεται πράξη. Και να ’ναι αυτή η πράξη σιγουρεμένη σαν πέτρα.

Να γιατί αντιμετωπίζουμε τα παραμύθια της εξόδου με το γνωστό λατινικό «timeo Danaos et dona ferentes» (να φοβάσαι τους Δαναούς ακόμα κι όταν σου φέρνουν δώρα).