Σε έναν κάπως καλύτερο κόσμο, στοιχειωδώς ανθρώπινο, η καταστροφή του κέντρου κράτησης της Μόριας, θα μπορούσε να είναι ένα ευτυχές γεγονός. Οι πρόσφυγες θα είχαν αποχωρήσει και ο χώρος είτε θα διατηρούνταν ως μνημείο ντροπής για την «πολιτισμένη Δύση», ή θα γίνονταν ερείπια, με σκοπό να χαθεί από τη Γη και να περάσει στη συλλογική λήθη, ως κακό όνειρο. Δεν ζούμε σε αυτόν τον κόσμο όμως. Ζούμε στον κόσμο που η κόλαση κάηκε, 13.000 περίπου κολασμένοι ήταν μέσα και έτρεξαν να ξεφύγουν, ενώ τα καζάνια θα παραμείνουν. Αυτές οι πολιτικές όμως, αυτά τα γεγονότα βγάζουν.
Η κυρίαρχη άποψη λέει ότι οι πολιτικές που ακολουθούνται στο Προσφυγικό εδώ και χρόνια είναι ο «ρεαλισμός», ενώ οτιδήποτε αντίθετο, οι φωνές και τα αιτήματα για ενσωμάτωση, για καλύτερες συνθήκες, για κλείσιμο των φυλακών αθώων είναι «ουτοπία», «συναισθηματισμοί». Κοινώς, «πατήστε στη Γη, πέστε από το συννεφακι σας, αυτά που λέτε δεν γίνονται».